توليد عصاره پلاكتي

يك چالش عمومي پيش روي جراحان ترميمي درمان طيف وسيعي از نواقص استخواني است كه در نتيجه آسيب هاي تروماتيك ، گسترش توموري، بيماري هاي تخريبي و بدشكلي هاي مادرزادي ايجاد مي شوند. در سال 2005 آمارهاي بيماران بستري شده در سراسر جهان نشان مي دهند كه بيش از يك ميليون از موارد جراحي ها در ارتباط با فلج جزئي استخوان، پيوند استخوان، فيوژن نخاعي و ترميم شكستگي ها مي باشند كه مجموعا مبلغي بالغ بر 40 ميليون دلار را به خود اختصاص داده اند و با توجه به اعتبارات مالي اختصاص يافته مطالعات متعددي در ارتباط با بررسي اثرات رواني اجتماعي تروماها و جراحات ارتوپدي تا به حال انجام شده است. هزينه درمان هاي جراحي و اثرات بعدي آنها روي كيفيت زندگي بيماران نشان مي دهند كه ما نيازمند روش هاي بهتري جهت درمان و بهبود عملكردي و اثرات اجتماعي چنين نواقصي هستيم. جراحان و ديگر محققان مدت ها بدنبال دست يابي به يك ماده مصنوعي _سنتيتك بودند تا قابليت افزايش و تسريع فرايندهاي بهبود و التيام استخواني، يكپارچگي با بافت پيراموني و امكان بازسازي بافتي را داشته باشد بطوريكه اين ماده مشابه بافت اصلي باشد و جايگزين آن شود. از نظر تاريخي، يك طيفي از مواد الو پلاستيك در اين ارتباط بررسي و مطالعه شده اند كه شامل سلولوئيد سيليكون و سراميك هاي هيدروكسي اپاتيت مي باشند. وقتي اين موارد با پيوندهاي استخواني اتولوگ مقايسه مي شوند (با توجه به استاندردهاي طلايي مواد رايج براي چنين كاربردهايي مشخص مي شود كه مواد الوپلاستيك در تعدادي از حوزه ها ناكارآمد هستند. بعنوان مثال يك ماده الو پلاستيك تخريب ناپذير امكان پاسخ به استرس هاي مكانيكي را همانند حالتي كه استخوان ميزبان پيراموني نشان مي دهد را ندارد و اين امر منجر به اسيب ساختاري توسط ايمپلنت تحت تغييرات وزني و پاتولوژيكي در استخوان پيراموني مي شود همانطوريكه در stress shielding مشاهده مي شود. مواد غير فعال از نظر بيولوژيكي ممكن است ايجاد زخم هاي التهابي و واكنش هاي تكثيري جديد در بافت هاي مجاور را تسهيل كنند و ممكن است بعنوان يك nidus باكتريايي عمل كنند كه نتيجه آن مشكلات عفوني است. ايمپلنت هاي فعال بيولوژيكي نظير ماتريكس استخواني معدني زدايي شده كه از منابع الوژنيك (جسد) يا ژنوژنيك بدست مي آيند نشان داده اند كه بدليل القاء استخواني بالاي شان و تمايل بالاي آنها براي بازسازي (remodeling) همانند مواد ترميمي (reconstructire) عمل مي كنند اگر چه كه موانعي شامل خطر تئوريكي انتقال بيماري و نيز هزينه ها و دسترسي به نمونه هنوز در اين ارتباط مدنظر است. در مقايسه با مواد پيوندي استخواني جديد استفاده از استخوان هاي ائوژنوس همچنان بدليل پتانسيل آنها براي رشد و بازسازي و نيز توانايي آنها براي يكپارچگي استخواني و مقاومت در برابر عفونت مورد استفاده قرار مي گيرد از اينرو در اين مطالعه كشت سلولهاي استخواني انساني جهت استفاده در مهندسي بافت استخوان انجام شده است.

مغز استخوان به عنوان منبع اصلی سلولهای بنیادی مزانشیمی از بیماران دچار مشكلات استخوانی و نقایص غضروفی به روش كاملا تهاجمی اخذ میشود